Op naar het project!

De volgende morgen om half 9 zaten we alweer aan ons ontbijtje, en om 10 uur werden we opgehaald door Linda de vrouw die het project ‘’The Farm’’ heeft opgezet.
We namen afscheid van de andere back packers die naar andere projecten gingen en stapte bij Linda in de auto. Linda heeft ons naar de supermarkt gebracht en daar hebben we voor de hele week inkopen gedaan. De supermarkt bevond zich in een mega groot winkelcentrum. Het zag er allemaal erg Europees uit dus hier heb ik niet zoveel meer over te vertellen. Nadat we boodschappen gedaan hadden stapten we weer in de auto om vervolgens naar ons project te rijden. Onderweg reden we langs de Town ship’s rondom Durban. Toen besefte ik pas echt dat ik niet meer in Nederland was. Nu pas zag ik de armoede van dit land. Ik vond het erg om te zien hoe armoedig deze mensen moesten leven in zo’n klein vies huis wat bijna uit elkaar viel. Het waren echt van die vervallen golfplaathuisjes die je op tv ziet. Linda vertelde ons dat in sommige huizen wel 15 mensen woonden. Het was echt onvoorstelbaar dat mensen in zo’n huisje moeten leven. Er was maar 1 soort van harde weg, de zijpaadjes waren van grind. Langs de weg (waar je 80km per uur mocht rijden) liepen mensen die onderweg waren. Linda vertelde ons dat de mensen hier alles op de voet doen. Er liepen mensen met waterkannen op hun hoofd. In de Town Ships is maar 1 plaats waar deze mensen hun water kunnen halen. Ook daar zijn we voorbij gekomen. Het zag er allemaal erg triest uit.
Eenmaal aangekomen op ‘’The Farm’’ (Ons project) kregen we eerst een paar uur de tijd om even tot rust te komen en onze koffers uit te pakken . Het uitzicht is hier echt geweldig!! We zitten ergens in de middle of no were en overal zie je bergen met suikerrietplantages. Het is hier echt super mooi. Ook ons huisje ziet er wel goed uit voor de Afrikaanse termen. We mogen echt niet klagen.
Rond de middag kwam Linda ons halen om kennis te maken met de kinderen. Ze waren allemaal erg verlegen en een beetje bang. Logisch natuurlijk als er ineens 4 witte onbekende mensen voor je neus staan. Ik zelf moest ook wel wennen aan al deze kinderen, het waren er zoveel, en allemaal zonder vader of moeder. In totaal wonen hier 40 kinderen. Van baby’s van 6 weken oud tot een aantal jongeren van 20 jaar oud. Linda vertelde ons een aantal verhalen over het verleden van de kinderen. Die verhalen waren echt afschuwelijk. Dat mensen deze kinderen zo kwaad kunnen doen. Ik kan het gewoon niet geloven. Ook de huisjes waar de kinderen in slapen zijn erg vies en onveilig. Het stinkt en alle kinderen slapen bij elkaar. (jongens en meisjes gescheiden) Het ziet er allemaal erg vervallen uit en overal liggen gevaarlijke voorwerpen zoals scherven glas, scheermesjes etc.
Na de kennismaking met al de kinderen hebben we nog even wat bij gekletst in het huisje van Linda en Don (de man van Linda). Zij runnen dit project al 8 jaar met zijn tweeën. Ze zijn erg aardig voor ons en blij met onze komst. Ze werken allebei full time en zijn al in de 60. (Ze moeten werken omdat ze anders de kinderen niet meer kunnen onderhouden, van de regering krijgen ze niks) Het zijn twee super aardige liefdevolle mensen. Het meeste werk met de kinderen en jongeren komt dus wel op de schouders van de vrijwilligers terecht. Maar gelukkig hebben we hier een duidelijk Nederlands draaiboek waar we vast wel wijs uit kunnen.
In de avond zijn we naar de homework class gegaan. Deze kinderen hadden we nog niet ontmoet. Ze waren erg enthousiast met onze komst en er was dus geen beginnen aan om ze aan hun huiswerk te krijgen. We hebben het er maar bij gelaten en zijn vervolgens met zijn allen rond een soort kampvuurtje gaan zitten met wat pannen erop. In deze pannen zat het avond eten van de kinderen. Zo maken zij elke avond hun eten klaar.
Dit was echt een dag met heel veel indrukken. We sliepen dus ook meteen toen we in bed lagen!