CAPE TOWN (2 tot 5 augustus)

Nou ik kan jullie zeggen, mijn weekend in Kaapstad was geweldig!
Voordat we naar Kaapstad gingen hadden we een vrijwilligersbijeenkomst. Met 27 vrijwilligers gingen we alle projecten af om te kijken wat de andere vrijwilligers voor werk uitvoerden. Ik ga niet over alle projecten wat vertellen maar een aantal projecten hebben toch wel indruk op me gemaakt. Zo was er een project dat heet ‘’bobbi bear’’ en dat deed me erg veel. Het was een project waar ernstig seksueel misbruikte kinderen werden opgevangen en behandeld. Seksueel misbruik komt hier erg helaas nog erg veel voor en het is hier zo corrupt dat je de straffen en boetes hier zo kunt afkopen. Op het project waren kleine kinderen die niks meer konden dan alleen maar voor zich uit staren. Ook waren er kinderen die op hun 4de nog niet konden lopen omdat ze geestelijk zo beschadigd waren. Het was echt te triest om dat te zien. Omdat het voor de kinderen bijna onmogelijk is om te vertellen wat er met ze gebeurd is kregen ze een grote beer waarop ze het konden schrijven en tekenen wat er met ze gebeurd was. Ik heb een aantal van deze beren gezien en dat was echt verschrikkelijk. Je kreeg gewoon rillingen als je las wat erop stond. Zo kan ik me een beer herinneren waar de armen en benen met een touw aan elkaar geknoopt waren en waar bij de mond, anus en vagina een penis getekend stond. Het meisje had er nog een tekst op geschreven en dat was dat zijn ‘’lollipop’’ daar in ging. Dat mensen zo iets met een kind kunnen doen.. ik kan het met niet voorstellen.
Verder was er ook nog een project dat straatkinderen opving onder de 20 jaar. Deze kinderen waren verslaafd aan lijm en om rond te komen stalen ze geld en bedelden ze. Vaak hadden ze ernstige misdrijven op hun geweten. Op dit project konden de kinderen vrijwillig met strenge regels en structuur hun leven beteren.
Deze twee projecten hebben grote indruk op me gemaakt. Het is goed dat het bestaat. Maar ook geestelijk erg zwaar.
Toen de 27 mensen bij ons op het project kwamen om te kijken keken ze echt hun ogen uit. Iedereen had best een modern goed draaiend project maar dat is bij ons wel anders. Ons project is echt back to basic. Lekker koken op een vuurtje, golfplatenhutjes en structuurloos. Erg leuk dus om te laten zien aan ze. Een van onze huismoeders heeft nog een traditioneel welkom dansje gedaan en ze heeft iedereen een hap laten nemen van het suikerriet wat hier heel veel groeit. Het was heel leuk om de reacties van de vrijwilligers te zien.
’s Avonds zijn we met zijn allen uiteten gegaan en dat ging echt op zijn Afrikaans. De dames die ons moesten bedienen waren al helemaal in de war over hoe ze al onze drankjes moesten opnemen. Vervolgens hadden ze een methode bedacht om de tafel op een papiertje te tekenen en daar onze bestellingen op te schrijven. Nou, makkelijker kan haast niet zal je denken. Toch duurde het wel een drie kwartier voordat we allemaal het goede drankje hadden. Ook op het hoofdgerecht moesten we zeker 2 uur wachten en voordat ik mijn eten had was bijna iedereen al klaar met zijn of haar eten. Hier in Afrika hebben ze ook iets bedacht dat zodra de klant zijn of haar mes en vork neerlegt dat dan meteen het bord wordt weggehaald. Daar zat ik dus alleen met mijn brod… erg ‘’gezellig’’ dus.. :P!!!
Verder was het een super gezellige avond en een hele leuke dag!
Omdat we de volgende morgen naar Kaapstad zouden vertrekken, en ons project een uur rijden van Durban aflicht, en ons vliegtuig al om 8:00uur ‘s ochtends zou vertrekken hebben we overnacht in de backpackers lodge Tekweni in Durban. Het was een nacht waar we maar 120 rand (12 euro) voor hoefde te betalen. Meer was het ook eeeccchhhtttt niet waard. We lagen in harde scheve stapelbedden in een kamer met allemaal andere backpackers. De bedden waren mega hard en de dekens waren vies. ’s nachts hoorde ik van alle kante mannen snurken dus ik was blij dat ik om 5:30 op mocht staan om vervolgens naar Durban Airplain te vertrekken.
Eenmaal aangekomen in Kaapstad moesten we een buskaart kopen om vervolgens hiermee rond te kunnen rijzen door heel Kaapstad. Het was een soort OV alleen dan veel te ingewikkeld. De vrouw waarbij wij de pasjes haalden snapte zelf niet eens hoe de kaart werkten en ze raakte steeds te tel kwijt omdat we met ‘’zoveel’’ waren (4en). Ongeveer een uurtje later, twee niet snappende kassières erbij en heel veel geduld minder hadden we dan eindelijk allemaal een pasje.
Vervolgens hebben we de bus genomen naar Ashanti. Dat is de backpackerslodge midden in Kaapstad waar we 3 nachten hebben overnacht. Gelukkig hadden ze hier zachte stapelbedden en zachte kussens en waren het aparte mannen en vrouwen slaapkamers. Hier was ik erg blij mee want ik vond het echt helemaal niks om tussen al die vreemde snurkende mannen te slapen. (Al heb ik nu gemerkt dat ook vrouwen flink kunnen snurken)
Maargoed,
We hebben van alles gezien en gedaan in Kaapstad. Zo hebben we met een bootje een bezoek aan Robben eiland gebracht. Dat is het eiland waar Nelson Mandela gevangen heeft gezeten. Daar hebben we van een voormalig gevangenen van Robbeneiland een rondleiding gehad door de gevangenissen en over het terrein.
Ook hebben we met een opendakbus een rondreis langs kust van Kaapstad gemaakt en zijn we in een heel arm Township geweest. Normaal mag je als blanke niet rondlopen in een Township omdat dat veel te gevaarlijk is. Maar dit township hoorde bij een community en het scheen er veilig te zijn. We besloten het Township in te gaan en wat we zagen was allemaal erg armoedig. Mensen zagen er arm uit en leefden in zelfgemaakte huisjes van afval. Overal liepen kinderen in versleten kleren die met hun van afval gemaakte speelgoed aan het spelen waren. Ze zagen er allemaal erg gelukkig uit. Het viel me op dat de kinderen en volwassenen helemaal niet bedelden bij ons maar juist heel dankbaar en vriendelijk waren. Ze wilden ons het liefst allemaal hun huisje laten zien. In het Township had je een kapper een slager en een bakker, alle bedrijfjes waren gemaakt van golfplaatjes en ander puin. Bij de slager lagen varkenskoppen opgestapeld voor de deur en ook verkochten ze er kippen poten. En nee, dat waren geen kippenpoten zoals wij ze noemen. Maar het waren echt de poten van een kip. Na ongeveer een uurtje door het township gelopen te hebben zijn we weer in de rondreisbus gestapt en verder langs de kust gereden.
Vervolgens zijn we naar Waterfrond geweest. Dat is de haven van Kaapstad. En ik kan je vertellen, dat was het tegenovergestelde van armoedig. Nu zag ik echt waar al het geld naartoe ging. Mega grote mooie boten stonden langs de kust en de prijzen in de winkels waren verdriedubbeld. Het was een prachtige haven.
’s Avonds hebben we Boboti gegeten in het restaurant ‘’Mama Afrika’’. Dat schijnt het beste restaurant in Kaapstad te zijn waar je gegeten moet hebben. Ook is Bobotie iets echt Afrikaans en ook dat hebben we gegeten. Met volle buiken en zwaaaaaar vermoeid heb ik heeeerlijk geslapen!
De volgende dag moesten we alweer vroeg op omdat we een excursie geboekt met als eindpunt Capepoint. Al vroeg in de ochtend kwam een busje ons ophalen om vervolgens de rondreis richting Capepoint te maken. We kwamen langs verschillende plekken in Kaapstad en ze waren allemaal prachtig. Onderweg kwamen we struisvogels, pinguïns, zeehonden, hele mooie vogels en apen tegen die hier gewoon in het wild leven. Toen we onderweg stopten voor een lunch werd er dan ook vriendelijk gevraagd of we onze tassen aub in de auto wilden laten liggen ivm de brutale ‘’baboon’’ apen.
Samen met nog wat toeristen busjes begonnen we aan onze lunch. We zaten aan picknicktafels en om ons heen stond een soort souvenir winkel. Op de ramen van de souvenirwinkel stond de tekst ‘’Close the door for the baboons’’ Ik vond het allemaal wel grappig en een beetje overdreven. Want ik had vandaag nog maar 1 onschuldige aap gezien.
Toen ik net aan mijn lunch wilde beginnen zag ik in mijn ooghoek vanaf het dak een aap richting de tafel van onze buren springen. De aap was ontzettend groot en begon zo alle lunch mee te nemen van de van schrik weggerende toeristen. Op dat moment kwamen uit alle hoeken mensen uit de souvenirwinkel die de aap begonnen te bekogelen met stenen en te slaan met stokken. Binnen een paar seconden was de aap gevlucht. Het ging allemaal zo snel! Toen de aap eenmaal weg was besefte ik dat ik gewoon met mijn camera in mijn hand stond.. Als ik deze foto naar omroep MAX had gestuurd had ik zeker zo’n postcode loterij fiets gewonnen! Maar helaas..
Vervolgens zijn we met mountainbikes in de bergen gaan fietsen richting de Table Mountain. Het uitzicht was prachtig!
Na het mountainbiken zijn we naar onze eindebestemming ‘’Capepoint’’ gegaan. Hier komen de warme en de koude oceanen bij elkaar. Op Capepoint was het prachtig mooi en ook hiervoor moet je echt de foto’s zien want ik kan het niet beschrijven.
Verder heb ik in mijn reis door Kaapstad veel bedelende staartjongeren gezien die soms wel tien minuten achter ons aanliepen om te vragen of we wat geld voor ze hadden om eten te kopen. Ook liepen er mannen rond die een onderbeen of een oog misten, en bedelende vrouwen die met kleine kinderen onder hun arm door de voor een stoplicht stilstaande auto’s heen liepen om wat geld bij elkaar te sprokkelen. De armoede in deze stad was erg groot.
En het verschil tussen arm en rijk ook.
De laatste avond zijn we in een ander restaurantje dan ‘’Mama Afrika’’ gaan eten. Ik zag spareribs met frietjes op de menu kaart staan en ik heb niet een meer verder gelezen. Dat wilde ik hebben! Jammiejammie. Ik had megamegamega honger dus ik begon gulzig te eten. Toen ik de bovenste laag van mijn bord spareribs ophad en aan de onderste laag begon merkte ik dat er iets niet goed was met de onderste laag. Er zat geen botje meer in.. Toch bleef ik gewoon door eten omdat ik nog steeds erg veel honger had. Toen mijn grootste honger weg was ging ik erover nadenken dat er helemaal geen bot meer in de ribs zat. Ik begon de laatste die nog op mijn bordje lag open te snijden en kwam tot de conclusie dat het kraakbeen was wat ik aan het opeten was. Gatverdamme dit was echt smerig. Ik heb vervolgens ook een dik toetje besteld om de smaak te kunnen wegspoelen. Jakkiebah!
De laatste dag in Kaapstad wilden we de Lion head beklimmen. Helaas liet het weer dit niet toe en zijn we vervolgens op souvenirjacht gegaan. Ook erg leuk!
Om 16:15 hadden we het vliegtuig weer terug naar Duban. Rond 19:10 riep de piloot om dat we onze riemen moesten vastmaken voor de landing. Een half uur later waren we nog steeds niet geland.. De piloot riep om dat we niet konden landen op Durban omdat het vliegveld ‘’wegens omstandigheden’’ gesloten was. We hebben een paar rondjes rond het vliegveld gevlogen en omdat het vliegveld maar niet open ging werd er besloten dat we door moesten naar Johannesburg. Nog steeds zonder enige duidelijkheid. Sommige mensen raakten na een tijdje licht in paniek omdat ze dachten aan een bommelding of aanslag. Ook in Johannesburg konden de piloot en de stewardessen ons niet vertellen waarom we niet op Durban konden landen. Die onduidelijkheid was voor sommige mensen een rede om nog meer in paniek te raken. We hebben 2 uur in het vliegtuig op de grond in Johannesburg moeten wachten voordat we weer terug konden naar Durban. En nu konden ze ons ineens wel vertellen wat er gaande was. Er waren problemen met een vliegtuig wat in Durban wilde opstijgen. Hierdoor moest het vliegtuig na het opstijgen meteen weer landen en weggesleept worden van de start/landingsbaan. En omdat er maar 1 landingsbaan is in Durban konden wij niet landen. Nou, een hoop onduidelijkheid voor niets dus..
Maarja, Het was dus ondertussen al 21:00 uur voordat we landden in Durban, en vervolgens wilde de taxichauffeur (die al die tijd netjes op ons heeft gewacht) kelly en mij niet meer naar ons project in Eston brengen omdat dat een hele gevaarlijke weg schijnt te zijn zo ’s avonds. We snapten dit niet en wilden heel graag naar ons huisje, want we waren super moe. Maar nee. De man deed het echt niet.
We hadden nu dus geen slaapplek. Dat voelde niet chill. De man zag wel aan ons dat we niet zo goed wisten wat we moesten en vervolgens bood hij ons een gratis slaapplek aan in zijn eigen backpackers lodge en zou hij ons de volgende ochtend afzetten bij ons project. Omdat we niet veel keus hadden hebben we zijn aanbod aangenomen. ’s Ochtends heeft hij ons de weg laten zien en toen begrepen heel goed waarom hij het niet aandurfde om daar doorheen te rijden met zijn dikke Mercedes.
We hebben de man hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen en zijn om 9:00 gewoon weer begonnen met de day-care op het project. Het was weer een geweldige week!