Een weekendje Drakensbergen

Om 14:15 uur werden we opgehaald bij ons project door de taxi. Vandaag gaan we onze excursie naar de drakenbergen tegemoet. We waren nog druk met wat kindjes de bal over aan het gooien maar we moesten nu toch echt weg.
Uitgezwaaid door zielig kijkende gezichtjes vertrokken we naar de Sani Logde, de backpackers lodge waar we de avond voor het grote avontuur moesten overnachten.
Het was ongeveer 3 uur rijden, dus we kwamen mooi voor het donker aan. Dat is erg fijn hier omdat er bijna geen lantarenpalen langs de weg staan hier in Afrika en ’s avonds tussen de weilanden kan het erg mistig zijn. Het was allemaal erg gezellig in de Sani Lodge en na met al de andere reizigers rond een gezellig vuurtje te hebben gezeten zijn we naar ons bedje gegaan.
De volgende ochtend ging ons grote avontuur beginnen. Na ons ontbijt en een super koude douche om 7 uur ‘s ochtends stonden er 2 Jeep’s klaar om ons door de Drakenbergen heen te rijden. Vol enthousiasme stapten we in de Jeeps. Het was een beetje krapjes dus begon er iemand te klagen over al het hout wat achter in de jeep lag. De gids reageerde heel cool daarop; If we don’t take the wood with us, we are going to die. We waren van te voren al gewaarschuwd dat het -10 kon worden in de bergen en dat we dus dikke kleren mee moesten nemen.
Daar gingen we, met onze Zuid-Afrikaanse gids richting de Drakensbergen.
Voordat we de Drakensbergen in gingen vertelde de gids ons waarom men Drakensbergen Drakensbergen noemde. Drakensbergen heet Drakensbergen omdat een jongeman hier ooit met zijn schoonmoeder kwam en die schoonmoeder was echt een draak van een vrouw…………
Tjah, ik heb gemerkt dat het humor niveau niet echt hoog ligt hier in Afrika.
Maar even to the point;
Drakensbergen was echt prachtig. Het hoort bij een van de 7 mooiste plekke op aarde, en dat was het zeker. Ik kan haast niet uitleggen hoe mooi het was, hiervoor moet je echt de foto’s zien.
We gingen steeds hoger en hoger. Af en toe stopten we voor een foto, en daar gingen we weer, hoger en hoger de bergen in. Mijn oren zaten potdicht en het begon erg koud te worden. Maar het was zo prachtig mooi.
Boven op de bergen lag sneeuw en ijs. Het was erg mooi om te zien. De zon scheen zo fel, en toch was het hierboven ijs koud en lag er sneeuw. We hebben wat foto’s gemaakt, sneeuwballen gegooid en zijn toen weer snel de Jeep in gesprongen, want we moesten voor zonsondergang uit de bergen zijn.
We reisden naar het het landje Lesotho via het ‘’landje’’ Sani pass. De gids vertelde ons dat Sani pass een soort niemands landje is, maar volgens hem hoorde het toch echt bij Zuid Afrika. In Sani pass woonde ook helemaal niemand. Het bestond alleen maar uit bergen, bergen, eindeloze bergen. Het was er super mooi. Een perfecte plek voor een vakantie huisje zou ik zeggen! Alleen een beetje te koud misschien.. Via Sani pass reisden we door naar Lesotho.
Bij de douane (een heel klein vervallen huisje met een openhaartje) kregen we een stempel op ons paspoort en toen mochten we verder reizen. Het zag er in Lesotho bijna hetzelfde uit als in Sani pass, heel veel bergen met op de topjes een laagje sneeuw. Verder waren het grote lege vlaktes met een paar kleine huisjes van keien en mest. Onder aan de bergen lagen grote en kleine keien. In de verte stond ergens een soort winkeltje wat in elkaar gezet was met golfplaten en wat kartonnen dozen. In dit landje is geen elektriciteit of leidingwater. Om de paar kilometer kwamen we wat herders met wat schapen tegen. De herders zagen er op het eerste gezicht best eng uit omdat je alleen maar hun ogen kon zien. Ze waren gewikkeld in dikke kleden en droegen een soort bivakmust met een lange punt eraan. Ook hadden ze grote laarzen aan en een grote zweep in hun hand om de dieren bij elkaar te houden.
We zagen ezels met takken op hun rug gebonden rondlopen, en honden die de schapen bij elkaar dreven. Het zag er allemaal super mooi uit, en hoe hoger we gingen, hoe kouder het werd. Ook merkte we dat de lucht steeds minder zuurstof bevatte. Toen we bijvoorbeeld even wat bergen op liepen in Lesotho om het uitzicht te bekijken merkte je echt dat je veel sneller buiten adem was dan normaal.
Rond 16:00 uur kwamen we aan in het dorpje waar we moesten overnachten. Het dorpje zag er uit alsof we meededen aan het programma ‘’groeten uit de rimboe’’. Er stonden allemaal ronde van stenen gebouwde kleine huisjes met een rieten dakje. De huisjes hadden geen ramen omdat het dan ’s avond te koud was en waren erg klein. Het dorpje lag naast een heel mooi riviertje. De bergen hier waren prachtig, en ook hier was geen elektriciteit of leidingwater.
We werden welkom geheten door een vrouw die in het dorpje woonde. Nadat ze onze slaaphutjes had laten zien (dat was in van die ronde keien met mest huisjes) vroeg ze of we mee kwamen omdat de vrouwen uit ons dorp ons welkom wilde heten met hun traditionele dans. We waren allemaal nieuwsgierig en liepen een beetje onwennig achter de vrouw aan. We moesten op los liggende keien de rivier over springen en we moesten een stuk een hele steile berg op klimmen. De vrouw moest erg lachen om hoe wij aan het stuntelen waren.
Boven op de berg (tussen nog veel hogere bergen) stonden een stuk of 10 hutjes van keien, mest en rieten dakjes. Van veraf hoorden we een aiaiaiaiaiaiaiai geluid. Het geluid kwam van een vrouw. Het was een soort teken dat iederen zich moest verzamelen. We gingen een huisje in en we kregen van de bevolking een prachtige welkomsdans.
Na deze welkomsdans voelde we ons al best wel thuis. We moesten allemaal een soort ritueel ondergaan met rieten hoeden die op onze hoofd werden gezet en een bezem waarmee we de kwade geesten weg konden halen. Ondertussen waren de vrouwen allerlei spreuken aan het opnoemen. Vervolgens moesten we omstebeurt graan malen tot meel. De sfeer was gezellig en nog voor het donker gingen we weer terug naar onze hutjes. Weer de berg af, en weer langs de enge losliggende keien rivier. Het was allemaal erg grappig en leuk om dit mee te maken.
Vervolgens stelde onze gids voor om even naar een plaatselijk cafe’tje in Lesotho te gaan. Het lag ongeveer op 5 minuten rij afstand van het dorpje en het zag er erg arm uit. Binnen in het cafe zaten wat mannen van de plaatselijke bevolking die hun ogen uitkeken omdat er ineens 10 jonge blanken dames binnen kwamen lopen. Het cafeetje werd verlicht met een heel klein kaarsje. Het zag er allemaal erg uit alsof de tijd een paar honderd jaar terug was. Zo voelde het ook wel. Deze mensen hadden echt helemaal niks. Ik bestelde een cola’tje bij de barman. Vervolgens kwam de barman met een anderhalve liter fles cola aan voor 10 rand. (1 euro) Met onze flessen stapten we terug in de Jeep en reden we terug naar het dorpje.
Toen we terugkwamen had de stam een kampvuurtje gemaakt voor ons zodat we ons daar aan konden opwarmen. Ik had 3 lagen kleding aan en nog steeds had ik het koud. De temperatuur lag ondertussen al onder de 0 en het waaide hard. Het vuurtje kwam dus als geroepen en vervolgens zijn we er allemaal omheen gaan zitten. Het was een gezellige bedoeling. De rest van de stam kwam er even later ook bij en we hebben traditioneel gedanst en gezongen rond om het vuur. De mannen van maakten met hun zelfgemaakte instrumenten muziek. (het waren instrumenten van blikken en paardenhaar en hout) Het was een avond om nooit te vergeten.
Ongeveer om 21:00 was het etenstijd. We verzamelden ons in een hutje en daar stonden allemaal pannen met eten. Het rook ontzettend lekker. We schepten ons bord vol alsof we maanden niet gegeten hadden en begonnen ons helemaal vol te eten. Het was een soort worst met rijst. Ofja… zo werd het uitgelegd door een vrouwtje van de stam. We hadden allemaal dikke honger dus het smaakte ons goed. In het huisje was het super donker, dus konden we niet zien wat we aten.. Totdat iemand het idee kreeg om met zijn zaklamp op zijn bord te schijven... OWMIJNGOD. Wat zag het vlees er ontzettend vies uit. Het leken wel geslachtsdelen van een dier. En dan te bedenken dat ik al 3 stukjes van ‘’de worst’’ op had. Gelukkig had ik mijn fles cola nog bij de hand om alles even weg te drinken maar anders was het echt niet goed gekomen daar in dat hutje.
Toen we klaar waren met eten hebben we nog even voor het vuurtje gezeten en vervolgens zijn we gaan slapen in ons back to basic koude hutje. Dit was een dag om nooit te vergeten!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
We stonden al vroeg op omdat we ons klaar moesten maken voor de paardentocht in de bergen van Lesotho. In de koude rivier wasten we ons en poetsten we onze tanden. Het was ijsijsijskoud maar o zo mooi.
Nadat ze onderhand alle paarden van Lesotho hadden verzameld mocht iedereen een paard uitzoeken. Ik was best wel een beetje bang in het begin. Een aantal paarden begonnen al met steigeren voordat we vertrokken dus je wil niet weten hoe graag ik weer van dat ding af wilde op dat moment. Maarja, ik wilde niet nu al opgeven. En mijn paardje bleef lekker rustig staan dus opzich had k niet te klagen. Ook zij een van de herders lachend tegen me (hij zag mijn bange gezicht) dat het paard waar ik op zat ‘’the lazyest horse ever’’ was en dat ik dus echt niet bang hoefde te zijn.
Daar gingen we, de bergen in.. Elke keer bleef mijn paard als enige onder aan de berg staan. Ik moest heel wat uit de kast trekken wilde ik dat ding vooruit krijgen. We reden over steile bergen, omhoog en omlaag. We reden over water en over gladde keien. Het was ontzettend eng maar de uitzichten waren prachtig. Aan het eind van de trip (1.5 uur later) wilde de groep met hun paarden in draf en galop gaan. Ik durfde het niet en bleef dus een beetje achter met nog een medereiziger (die van haar paard was afgestapt omdat ze het te eng vond.) Samen liepen we rustig verder. Totdat de medevrijwilliger werd opgehaald door een Jeep. Op de een of andere manier had het paard het door dat ik nu alleen met hem was en hij ging plots stil staan. Daar stond ik dan, in the middle of no where. Helemaal alleen, met een paard waar geen beweging in was te krijgen. Wat ik ook deed, hij bleef stok stijf stil staan. Na 5 minuten stil gestaan te hebben en vanalles geprobeerd te hebben zag ik uit alle hoeken mensen vanuit de bosjes naar me lachen. Schijnbaar hadden ze me zo zien hannessen met dat paard en vonden ze het allemaal wel grappig.
Op dat moment hoorde ik in de verte de herder (onze gids van de paardentrip) op zijn paard aankomen. Hij vroeg aan me wat er was en ik zij dat mn paard niet meer vooruit wilde. Waarop hij mijn zweep overnam en vol op de bil van mijn paard sloeg. Owmygod. Toen had ik echt doodsangsten. Daar ging ik. In vol galop door de bergen van Lesotho. Wat was ik bang!!!! Ik vroeg nog een aantal keer of de jonge me dood wilde hebben ofzo. Het enige wat hij kon was lachen, hij kwam niet meer bij van het lachen.
Achteraf (toen ik van mijn paard af was) vond ik het een geweldige ervaring die ik echt nooit meer zou vergeten.
Eenmaal terug in dorpje hebben we de ‘’Mental Healer’’ moet. Ze kon de toekomst voorspellen als je haar 2 rand gaf. Dat hebben we gedaan. Het was erg leuk om dit een keer helemaal in stijl mee te maken.
Een maal terug bij ons huisje pakten we onze tassen en gingen we weer in de Jeep opweg naar huis. We moesten optijd aanrijden omdat we anders niet voor zons ondergang uit de bergen zouden zijn.
Rond 21:00 waren we weer op ons project. En we sliepen meteen!
Dit was een weekend om nooit te vergeten.